Κλασσική καθημερινή διαδρομή με το τρένο..οι άνθρωποι έχουν καταντήσει χειρότεροι κι απ'τα tanks του Πολυτεχνείου!Μπορούν άνετα να σε ποδοπατήσουν, να σε σπρώξουν και να σου ζητήσουν τα ρέστα γιατί απλά περίμενες υπομονετικά στην ουρά να μπεις .Ευτυχώς μια σωτήρια θέση ανάμεσα στον τόσο κόσμο έκανε την εμφάνιση της!Λατρεύω να κάθομαι δίπλα στο παράθυρο,το αεράκι, οι ακτίνες του ήλιου που σε ξυπνάνε και σε γεμίζουν τόση ενέργεια...χαμογέλασα.Να κάτι που δεν μπορούν να μου στερήσουν!Και έτσι αποφάσισα να κάνω μόνη μου την κάθε μέρα που περνώ πιο ξεχωριστή και πιο χαρούμενη!Δίπλα μου καθόταν ένας κύριος και απέναντι του μια κυρία.Καμία συγγένεια ή φιλία μεταξύ τους προφανώς.Μπαίνει ένας από αυτούς που ζητάνε μια χείρα βοήθειας ή για εκείνους ή για συγγενείς.Η κυρία του έδωσε ένα ευρώ κι εκείνος την ευχαρίστησε..χαμογέλασα ξανά. Ήταν η μόνη που έδωσε κάτι..δεν κατακρίνω τους άλλους απλά χάρηκα για 'κείνη.Γύρισα και ρώτησα τον κύριο δίπλα αν θα κατέβαινε στην επόμενη στάση λόγω του ότι είχε μια βαλίτσα καταμεσής των καθισμάτων.Μου απάντησε καταφατικά και τον ευχαρίστησα.Η κυρία τον κοίταξε και του είπε ότι πρέπει να είναι άγγελος αυτή η κοπέλα(για μένα)..και μέσα και έξω.Είναι μερικές φορές που απλά χρειάζεται μια λέξη για να σου φτειάξει την ημέρα..Απλά χαμογέλασα! =)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου